Z cyklu: "Artpodróże małe i duże" - Styl Tamary

Madryt. Rano wybiegam z hotelu pełen napięcia. W końcu udało mi się dotrzeć na wystawę Tamary de Łempickiej. Kreatorka stylu, niezaprzeczalnie rozpoznawalna i jedna z najczęściej kopiowanych malarek.
Kobieta o silnej osobowości, wyzwolona seksualnie, uparcie dążąca do wyznaczonego celu. Podziwiam w Tamarze tę konsekwencję, choć introwertyczna osobowość musiała być niezwykle trudna dla jej bliskich. Wiedziała czego chce i kreowała rzeczywistość wokół siebie.
Chciała stworzyć unikalny styl i tak się stało. Nawet jeśli złoty okres twórczości przypadający na lata 20te  i 30te przeminą i przez wiele lat nie mogła znów z sukcesem zaistnieć w świecie sztuki to doczekała wielkiego triumfalnego powrotu i wielkiej sławy w latach 70tych XX wieku. Dla mnie ciekawym okresem był też czas inspirowania się dawnymi dziełami, rzeźbami mistrzów i przekładaniem ich na malarski język swojego stylu.
Poświeciła życie sztuce i kreacji swego wizerunku - stała się ikoną mody, elegancji. Wzorem silnej kobiety dla wielu późniejszych osobowości jak np. Madonna,  kolekcjonerka prac Łempickiej.
Pałac Gaviria zaprezentował wystawę "Tamara  de Łempicka. Królowa Art Deco" zgromadzono wiele eksponatów - obrazy z rożnych okresów twórczości, zdjęcia, suknie, kapelusze, rękawiczki, meble i bibeloty. Piękne wnętrza pałacu pozwoliły na wejście w świat Tamary, jej stylu i emocji tamtych czasów.
Czy była zbyt komercyjna? Być może, ale na pewno nie zapomniana, a jej twórczość wciąż będzie rodziła nowych entuzjastów Art Deco.

Nie była zbyt dobrą żona, matką, egocentryczna i dbająca o siebie, a jednak  lub być może przez to, tak intrygująca i fascynująca

Ciekawostką jest to, że wystawę zorganizowała organizacja Arthemisia :) wiec nie wypadało tam nie wpaść :)


Aleksander

I jeszcze jedno... czy tylko ja widzę podobieństwo? Może to kolejne wcielenie Tamary...

Tamara                           Lady Gaga

OPIS ZE STRONY WYSTAWY: 

http://www.tamaradelempicka.es/the-exhibition/

To Paris! Paris in the Roaring Twenties!

After the First World War, following the collapse of the great European empires, Paris became the epicentre for artists and intellectuals from all over the world, and went through a period of unsurpassed creative energy and exhilaration that came to be known as the années folles (the crazy years). The major event for culture and the arts in this period was the International Exhibition of Modern Decorative and Industrial Arts in 1925, which championed Art Deco, a movement born with a mission to foster modernism, decorativism and internationalism.

Tamara de Lempicka found herself in the thick of this new generation attracted to Paris by its exciting creativity, in many cases fleeing from the Bolshevik revolution. She exhibited for the first time in 1922 at the Salón d´Automne, after which she quickly rose to international fame. Her art, replete with references to fashion and glamour, is now seen as an icon of that decade.

The most modern house in Paris

The residence-studio Lempicka bought at number 7 Rue Méchain in 1930 had all the elements of modernist architecture. In fact, many French, English and Polish magazines of the time featured the house as one of the best examples of modernism. The building was designed by the architect Robert Mallet-Stevens, who was hugely influential in the Art Deco movement, while the interiors were by Tamara’s sister, Adrienne Gorska, the first Polish woman to graduate in Architecture and a pioneer in the design of film theatres, with a special mention for the cinemas she designed for the Cinéac group in Paris and the rest of France.

An article by Georges Rémon in Mobilier & Décoration, in January 1931 described the studio as bright and cold, with a steel table and black chairs, tables by Djo-Bourgeois, chairs by René Herbst, lighting by Perzel, sculptures by Chana Orloff and the brothers Jan and Joël Martel. In this “ultramodern” house everything was functional and there was no room for sentimentalism, with one article published in Poland describing it as “smokey grey, slate grey, stone grey, silver grey”.

Tamara de Lempicka and Fashion

Another sign of Lempicka’s modernism was her relationship with fashion, which was so important at the time that it had its own special section at the Salon d’Automne. In fact it was fashion that paved Lempicka’s entry into the art world, as her first commissions were illustrations for women’s magazines such as Femina, of which the exhibition includes an original copy from 1921 illustrated by the artist. Also on show are original sketches and figurines, as well as masterpieces like Two Friends from 1928 and The Blue Scarf from 1930 which are unquestionable evidence of Lempicka’s keen interest in fashion and aesthetics.

Always eager to maintain her reputation as “the most elegant woman in Paris”, and borrowing inspiration from Greta Garbo, Lempicka carefully chose the photographers who were to take her portraits, such as Lorelle, D’Ora and Maywald or Thérèse Bonney—the exhibition includes some previously unseen photos by Bonney—who were all photographers of film stars.

With the purpose of reflecting Tamara’s tastes and likings in fashion, the exhibition features costumes and hats by some of her favourite designers: Descat, Schiaparelli, Vionnet and Patou, on loan from private collections and museums, including Galleria del Costume from Palazzo Pitti in Florence and the Museo del Traje in Madrid, as well as several pairs of shoes from the Salvatore Ferragamo Museum. Likewise, many of her portraits, which depict faces with perfect make-up and smooth as ceramic, are reminiscent of Siegel mannequins, two of which are also on display in the exhibition.

Amazons

Amazons was one of the names given to lesbians at the beginning of the twentieth century. Tamara de Lempicka never hid her affairs with women, at a time in which culture was relatively uninhibited. The 1920s was when Proust published the final volume of his À la recherche du temps perdu and several films like Pandora’s Box, directed by Georg Wilhelm Pabst (1929), Morocco directed by Josef von Sternberg (1931) and Queen Christina, directed by Rouben Mamoulian (1933), included Sapphic scenes.

However, despite the tolerance of the world of art and culture, many of these situations were still considered taboo by wider society. This was the case of the garçonnes who adopted masculine clothing and behaviour and, like Lempicka, frequented notorious “women-only” clubs. This twilight world is depicted in paintings such as Double 47, from 1924, in which the number is the address of one of these underground clubs.

On exhibit in this section are a large number of the artist’s nudes, in which one can readily appreciate the evolution of her painterly style. Her nudes from the early twenties revealed an evident study of ancient art, but by the middle of the decade they had evolved towards studies of light and shadow more proper to photography, as one can see in the portrait La belle Rafaela from 1927. In this section one can view exquisite depictions of busts cut out by light, barely perceptible faces plunged in darkness, and unadorned backdrops that enhance the figure of women, presented as the objects of desire.

Still Life

Another of Lempicka’s favourite subject matters was still life compositions with flowers, and in the thirties she became a consummate painter of this theme. She had already painted still lifes in 1927, when she depicted a single rose lying on a sheet of paper, reminiscent of a photograph by Kertész from 1926, in which the petals of the flower photographed in close-up seem to be particularly uniform, as if they were made from some rigid synthetic material. Lempicka’s still lifes stand out for their compositional simplicity and the highly personal colouring proper to Art Deco. This same vision can be seen in her hydrangeas, which are strongly influenced by Japanese art and particularly by Hokusai, and also in her still lifes with fruit against a black ground, with an evident baroque imprint.

This section is completed with various pieces by Alfredo Ravasco (Genoa, 1873 – Ghiffa, 1958), a leading Art Deco sculptor, widely viewed as the ideal of the modern silversmith. He conceived his objects almost like miniature architectures in a whole range of materials, always using them in highly refined palettes and with a modern composition. Like Lempicka, he also took part in the International Exhibition of Modern Decorative and Industrial Arts in 1925 in Paris with jewellery, boxes and zoomorphic objects which were widely acclaimed for their geometric lines.

Mothers and Children

Kizette Lempicka (Tamara’s daughter with her first husband Tadeusz Lempicki) was born in 1916. From a very early age her mother used Kizette as a model on countless occasions. All the portraits of her childhood and adolescence were received very well by critics, most notably Kizette on the Balcony, for which she won an honorary diploma at the Exposition Internationale des Beaux-Arts in Bordeaux. This exhibition includes a portrait of Kizette made in in 1924. In fact, Kizette continued to pose as a model for her mother until well into her adulthood, with portraits like the one on view here at Palacio de Gaviria, dating from 1954.

In this regard, one of the most singular works on view in this show is the painting which has been called Mother with Child in many modern sources, but which in fact depicts the Our Lady and Jesus as a Child, as borne out by the caption of a photo of the work published in January 1939 in the L’Officiel fashion magazine. This section is rounded off with portraits of, among others, Louisanne Kuffner and Malwina Decler, the artist’s mother.

King Alfonso XIII of Spain

This exhibition in Madrid takes place following recent discoveries by the curator Gioia Mori which are important landmarks in reconstructing Lempicka’s biographical and artistic timeline. This is the case of the portrait of Alfonso XIII of Spain which has never been exhibited publicly before. When Alfonso XIII died in exile in Rome, in February 1941, Lempicka had already moved to the USA and was just about to open a major solo exhibition at the Julien Levy Gallery in New York. Every day newspapers were publishing interviews with the artist and, in each one, she underscored the fact that the King of Spain had posed for her on several occasions in the 1930s during his exile in Italy, after winning him over with her irony and irrepressible talkativeness.

As the whereabouts of the painting were unknown, there had always been doubts as to the truthfulness of its existence. Now, almost eighty years after the claims in her interviews, Gioia Mori has solved the mystery and discovered an unfinished painting-on-canvas portrait of Alfonso XIII. The authenticity is also backed up by the discovery of a private letter addressed to a collector that documents the date of the painting, 1934, as well as the place in Italy. The portrait will be presented in Madrid where it can be compared with other coeval portraits of the king, including two by the monarchist painter Federico Beltrán-Masses, who Lempicka had met for the first time in 1927.

Furthermore, this section includes Les Réfugiés the painting from 1931 from the collection of Musée d’Art et d’Histoire de Saint-Denis. Lempicka, who had been caught up in the fall of the Tsarist empire, was deeply moved not only by the plight of King Alfonso XIII in exile, but also by the suffering of the refugees who fled Spain for France at the beginning of the Second Republic. Full of pathos, this work is outside the decorative guidelines that had won her worldwide acclaim and is removed from the lifestyle the artist depicted in her paintings.

A Compendium of Art History

“Madame la Baroness, Modern Medievalist” was the title of an article about Lempicka in 1941. It analysed how her paintings were underwritten by an in-depth examination of fifteenth-century Italian and seventeenth-century Flemish painting, of which the artist was a great admirer. The names mentioned in the article include Van der Weyden, Crivelli, Vermeer and El Greco, but one would also have to add Hayez, Pontormo, Bernini, Michelangelo, Hellenistic and Roman statuary, Botticelli and Raphael, all of which were instrumental in turning Tamara Lempicka’s work into a true compendium of Art History.

The artist’s return to antiquity was in consonance with the principles of Art Deco, which adopted Etruscan, Egyptian and pre-Colombian patterns as well as with eighteenth-century forms, inserting them into extremely modern contexts: these same lines could be applied from everything from skyscrapers to furniture. On the other hand, ancient sculpture was the inspiration for Art Deco’s large volumes and sense of gigantism, elements we come across in many of Lempicka’s figures from the twenties and thirties.

Tamara de Lempicka, Baroness Kuffner

In February 1939 Tamara and her second husband, Baron Raoul Kuffner, threw their last party at Rue Méchain, just before heading off for the USA. They had been preparing their move in secret for some time in response to the growing instability prior to the outbreak of the Second World War. In 1940 they rented the former house of the film director King Vidor in Beverly Hills, where they took a series of photos in which Tamara appears like a Hollywood diva. Here they held lavish parties to which they invited the great film stars of the time like Pola Negri, Theda Bara, Greta Garbo, Tyrone Power, Annabella and Charles Boyer.

In 1941 Lempicka entrusted the re-launch of her career to Julien Levy. Levy organised three exhibitions in New York, San Francisco and Los Angeles, with the costs being defrayed by Baron Kuffner. However, critics believed the painting by the artist who was now known as “Baroness of the Brush” to be anachronistic. This section includes several photos from the time, some of which were taken by the Russian immigrant Nicholas Orloff, who worked as a KGB spy in the United States during the Second World War, and also for OSS, the forerunner of the CIA.

It was during this period when Lempicka told the American press that she wished to do an exhibition exclusively with paintings of hands. Although this project never took place, several of her paintings from this decade returned to the theme. In fact, it was something she had already explored in Paris during the 1920s. In 1928 a report in the journal VU explained how many photographers were taking portraits of hands because they believed that hands were the instruments that fulfilled the creative orders of the mind. Some noteworthy images of hands, which Lempicka undoubtedly saw, were the work of the most important photographers of the time: Laure Albin Guillot, Berenice Abbott, André Kertész and François Kollar, some of which are included in this exhibition, alongside Dora Maar’s surrealist imagery with hands.

Visions amoureuses

Uno de los rasgos que hicieron que Lempicka se convirtiera en el icono de una modernidad transgresora y precursora es su manifiesta bisexualidad y el amor por algunas mujeres que dieron origen a sus grandes obras maestras.

Son aquellas pinturas que ella llamaba visions amoureuses y que cierran el recorrido de la exposición: la mujer con la que mantuvo una relación durante décadas, Ira Perrot, modelo de Sa tristesse de 1923; la aventura de un encuentro, Rafaela, modelo de su desnudo más erótico, La hermosa Rafaela de 1927, resplandeciente en la oscuridad del fondo. Historias sáficas, abrazos prohibidos, como el de la pintura Las muchachas jóvenes, de 1930, que se perfilan sobre la modernidad de los rascacielos de Nueva York, una obra que no se expone desde el año 1994 y que se ha convertido en imagen central de esta muestra en Madrid.

________________________________________

Do Paryża! Paryż w szalonych latach dwudziestych!

Po pierwszej wojnie światowej, po upadku wielkich europejskich imperiów, Paryż stał się epicentrum dla artystów i intelektualistów z całego świata i przeszedł okres niezrównanej twórczej energii i radości, która stała się znana jako années folles ( szalone lata). Najważniejszym wydarzeniem kulturalnym i artystycznym w tym okresie była Międzynarodowa Wystawa Nowoczesnych Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłowych w 1925 roku, która promowała Art Deco, ruch zrodzony z misją wspierania modernizmu, dekoratyzmu i internacjonalizmu.

Tamara de Lempicka znalazła się w gąszczu nowej generacji, przyciągniętej do Paryża dzięki swojej ekscytującej kreatywności, w wielu przypadkach uciekającej przed rewolucją bolszewicką. Wystawiła się po raz pierwszy w 1922 roku w Salón d'Automne, po czym szybko zyskała międzynarodową sławę. Jej sztuka, pełna wzmianek o modzie i uroku, jest teraz postrzegana jako ikona tej dekady.

Najnowocześniejszy dom w Paryżu

Rezydencja-studio Łempicka kupiona pod numerem 7 Rue Méchain w 1930 roku miała wszystkie elementy modernistycznej architektury. W rzeczywistości wiele francuskich, angielskich i polskich czasopism z tego okresu przedstawiało ten dom jako jeden z najlepszych przykładów modernizmu. Budynek został zaprojektowany przez architekta Roberta Malleta-Stevensa, który miał ogromne wpływy w ruchu Art Deco, a wnętrza zostały wykonane przez siostrę Tamary, Adrienne Górską, pierwszą Polkę, która ukończyła Architekturę i pioniera w projektowaniu kinematografii. , ze specjalną wzmianką o kinach, które zaprojektowała dla grupy Cinéac w Paryżu i reszcie Francji.

Artykuł Georgesa Rémona z Mobilier & Décoration, w styczniu 1931 r. Opisał studio jako jasne i zimne, ze stalowym stołem i czarnymi krzesłami, stolikami Djo-Bourgeois, krzesłami René Herbsta, oświetleniem Perzel, rzeźbami Chany Orloff i bracia Jan i Joël Martel. W tym "ultranowoczesnym" domu wszystko było funkcjonalne i nie było miejsca na sentymentalizm, z jednym artykułem opublikowanym w Polsce opisującym go jako "smokey grey, łupkowo-szary, stone grey, srebrnoszary".

Tamara de Lempicka and Fashion

Kolejną oznaką modernizmu Lempickiej był jej związek z modą, która była tak ważna w tym czasie, że miała swoją specjalną sekcję w Salon d'Automne. W rzeczywistości to właśnie moda utorowała wejście Lempickiej w świat sztuki, ponieważ jej pierwsze zlecenia były ilustracjami dla kobiecych magazynów, takich jak Femina, których ekspozycja zawiera oryginalną kopię z 1921 r. Ilustrowaną przez artystę. Na wystawie prezentowane są oryginalne szkice i figurki, a także arcydzieła "Two Friends" z 1928 roku i "The Blue Scarf" z 1930 roku, które są niekwestionowanym dowodem zainteresowania Łempickiej modą i estetyką.

Zawsze starała się utrzymać swoją reputację "najbardziej eleganckiej kobiety w Paryżu" i czerpiąc inspirację od Grety Garbo, Lempicka starannie wybrała fotografów, którzy mieli robić jej portrety, takie jak Lorelle, D'Ora i Maywald lub Theresa Bonney - wystawa zawiera niektóre wcześniej niewidziane zdjęcia Bonney - którzy byli fotografami gwiazd filmowych.

W celu odzwierciedlenia gustów i upodobań Tamary w modzie, wystawa przedstawia kostiumy i czapki autorstwa niektórych z jej ulubionych projektantów: Descat, Schiaparelli, Vionnet i Patou, wypożyczonych z prywatnych kolekcji i muzeów, w tym Galleria del Costume z Palazzo Pitti we Florencji i Museo del Traje w Madrycie, a także kilka par butów z Muzeum Salvatore Ferragamo. Podobnie wiele jej portretów, które przedstawiają twarze z perfekcyjnym makijażem i gładkie jak ceramika, przypomina manekiny Siegela, z których dwie są również eksponowane na wystawie.

Amazonki

Amazonki były jednym z imion nadawanych lesbijkom na początku XX wieku. Tamara de Lempicka nigdy nie ukrywała swoich romansów z kobietami, w czasach, w których kultura była względnie niehamowana. Lata dwudzieste to okres, w którym Proust opublikował końcowy tom swojego À la recherche du temps perdu i kilka filmów, takich jak Puszka Pandory, w reżyserii Georga Wilhelma Pabsta (1929), Maroko w reżyserii Josefa von Sternberga (1931) i królowej Christiny w reżyserii Rouben Mamouliana (1933), zawiera sceny Sapphic.

Jednak pomimo tolerancji świata sztuki i kultury, wiele z tych sytuacji wciąż było uważanych za tabu przez całe społeczeństwo. Tak było w przypadku Garonnesów, którzy zaadoptowali męską odzież i zachowanie, i podobnie jak Lempicka, często odwiedzali znane kluby "tylko dla kobiet". Ten zmierzchowy świat jest przedstawiony w obrazach takich jak Double 47, z 1924 roku, w których liczba jest adresem jednego z tych podziemnych klubów.

Na wystawie w tej sekcji znajduje się duża liczba aktów artysty, w których łatwo można ocenić ewolucję jej malarskiego stylu. Jej akty z wczesnych lat dwudziestych ujawniły ewidentne badania nad sztuką starożytną, ale w połowie dekady ewoluowały w kierunku badań światła i cienia, które są bardziej odpowiednie dla fotografii, co widać w obrazie La belle Rafaela z 1927 roku. W dziale pierwszym można oglądać wykwintne przedstawienia popękanych przez światło, ledwie dostrzegalnych twarzy pogrążonych w ciemności i pozbawionych ozdób tła, które wzmacniają figurę kobiet, przedstawianych jako obiekty pożądania.

Martwa natura

Kolejnym ulubionym tematem Lempickiej były wciąż kompozycje z kwiatów, aw latach trzydziestych stała się wytrawnym malarzem tego tematu. Malowała już martwe natury w 1927 roku, kiedy przedstawiała pojedynczą różę leżącą na kartce papieru, przypominającą fotografię Kertésza z 1926 roku, w której płatki kwiatu fotografowanego z bliska wydają się szczególnie jednolite, jeśli zostały wykonane z jakiegoś sztywnego materiału syntetycznego. Martwe natury Lempickiej wyróżniają się kompozycyjną prostotą i bardzo osobistą kolorystyką właściwą Art Deco. Ta sama wizja jest widoczna w jej hortensjach, na które silnie wpływa sztuka japońska, a szczególnie Hokusai, a także w martwych naturach z owocami na czarnej ziemi, z wyraźnym barokowym nadrukiem.

Sekcję tę uzupełniają różne dzieła Alfreda Ravasco (Genua, 1873 - Ghiffa, 1958), wiodącego rzeźbiarza w stylu art deco, szeroko postrzeganego jako ideał współczesnego złotnika. Jego obiekty wyglądały niemal jak miniaturowe architektury w całej gamie materiałów, zawsze używając ich w wysoce dopracowanych paletach i nowoczesnym składzie. Podobnie jak Łempicka wziął udział w Międzynarodowej Wystawie Nowoczesnych Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłowych w 1925 r. W Paryżu z biżuterią, pudełkami i obiektami zoomorficznymi, które zostały powszechnie uznane za geometryczne linie.

Matki i dzieci

Kizette Lempicka (córka Tamary z pierwszym mężem Tadeuszem Lempickim) urodziła się w 1916 roku. Od najmłodszych lat matka używała Kizette jako modelki na niezliczonych okazjach. Wszystkie portrety jej dzieciństwa i dorastania zostały bardzo dobrze odebrane przez krytyków, przede wszystkim Kizette na Balkonie, za którą otrzymała honorowy dyplom na Międzynarodowej Wystawie w Beaux-Arts w Bordeaux. Ta wystawa zawiera portret Kizette wykonany w 1924 roku. W rzeczywistości, Kizette nadal stanowią model dla jej matki, aż do późnej dorosłości, z portretami podobnymi do tego tutaj w Palacio de Gaviria, z 1954 roku.

Pod tym względem jedną z najbardziej wyjątkowych prac w tym spektaklu jest obraz, który w wielu współczesnych źródłach został nazwany Matką z Dzieciątkiem, ale w rzeczywistości przedstawia Matkę Bożą i Jezusa jako dziecko, co potwierdza podpis zdjęcia z pracy opublikowanej w styczniu 1939 r. w magazynie mody L'Officiel. Sekcję tę uzupełniają portrety m.in. Louisanne Kuffner i Malwiny Decler, matki artysty.

Król Alfons XIII Hiszpanii

Wystawa w Madrycie odbywa się po ostatnich odkryciach kustosza Gioia Mori, które są ważnymi punktami odniesienia w rekonstrukcji biograficzno-artystycznej osi czasu Lempickiej. Tak jest w przypadku portretu Alfonsa XIII z Hiszpanii, który nigdy wcześniej nie był publicznie prezentowany. Kiedy Alfonso XIII zmarł na wygnaniu w Rzymie, w lutym 1941 r. Lempicka przeniosła się już do USA i właśnie otworzyła dużą indywidualną wystawę w galerii Juliena Levy w Nowym Jorku. Każdego dnia gazety publikowały wywiady z artystką i, w każdym z nich, podkreślały fakt, że król Hiszpanii pozował jej przy kilku okazjach w latach trzydziestych podczas jego zesłania we Włoszech, po tym, jak wygrał go z ironią i niepohamowaną gadatliwością. .

Ponieważ miejsce pobytu obrazu było nieznane, zawsze istniały wątpliwości co do prawdziwości jego istnienia. Teraz, prawie osiemdziesiąt lat po roszczeniach w swoich wywiadach, Gioia Mori rozwiązała zagadkę i odkryła niedokończony obraz na płótnie Alfonsa XIII. Autentyczność potwierdza również odkrycie prywatnego listu adresowanego do kolekcjonera, który dokumentuje datę powstania obrazu, 1934 r., A także miejsce we Włoszech. Portret zostanie zaprezentowany w Madrycie, gdzie można go porównać z innymi portretami króla, w tym dwoma autorstwa monarchistycznego malarza Federico Beltrána-Massesa, którego Lempicka spotkała po raz pierwszy w 1927 roku.

Ponadto ta sekcja zawiera Les Réfugiés obraz z 1931 roku z kolekcji Musée d'Art et d'Histoire de Saint-Denis. Łempicka, która została przyłapana na upadku cesarstwa carskiego, została głęboko poruszona nie tylko trudną sytuacją króla Alfonsa XIII na wygnaniu, ale także cierpieniem uchodźców, którzy uciekli z Hiszpanii do Francji na początku Drugiej Republiki. . Pełna patosu praca jest poza dekoracyjnymi wytycznymi, które zdobyły jej światowe uznanie i zostały usunięte ze stylu życia, jaki artystka przedstawiła na swoich obrazach.

Kompendium historii sztuki

"Madame la Baroness, Modern Medievalist" była tytułem artykułu o Łempickiej w 1941 roku. Przeanalizowano, w jaki sposób jej obrazy zostały objęte przez dogłębne zbadanie piętnastowiecznego włoskiego i siedemnastowiecznego malarstwa flamandzkiego, którego artysta był wielki wielbiciel. Nazwy wymienione w artykule to Van der Weyden, Crivelli, Vermeer i El Greco, ale trzeba by dodać Hayeza, Pontormo, Berniniego, Michała Anioła, posągi hellenistyczne i rzymskie, Botticellego i Rafaela, z których wszystkie były instrumentalne w przekształcaniu Tamary Praca Lempickiej w prawdziwe kompendium historii sztuki.

Powrót artysty do starożytności był zgodny z zasadami Art Deco, które przyjęły wzory etruskie, egipskie i prekolumbijskie, a także z formami osiemnastowiecznymi, wprowadzając je w niezwykle nowoczesne konteksty: te same linie można zastosować od wszystkiego od wieżowce do mebli. Z drugiej strony, antyczna rzeźba była inspiracją dla dużych tomów Art Deco i poczucia gigantyzmu, elementów, z którymi spotykamy się w wielu postaciach Łempickiej z lat dwudziestych i trzydziestych.

Tamara de Lempicka, baronowa Kuffner

W lutym 1939 roku Tamara i jej drugi mąż, Baron Raoul Kuffner, zagrali ostatnią imprezę na Rue Méchain tuż przed wyjazdem do USA. Od pewnego czasu przygotowywali się do tego w tajemnicy w odpowiedzi na rosnącą niestabilność przed wybuchem II wojny światowej. W 1940 roku wynajęli były dom reżysera filmu King Vidor w Beverly Hills, gdzie zrobili serię zdjęć, w których Tamara pojawia się jak diva z Hollywood. Tutaj organizowali wystawne przyjęcia, na które zaprosili wielkie gwiazdy filmowe z czasów takich jak Pola Negri, Theda Bara, Greta Garbo, Tyrone Power, Annabella i Charles Boyer.

W 1941 r. Lempicka powierzyła ponowne otwarcie swojej kariery Julienowi Levy. Levy zorganizował trzy wystawy w Nowym Jorku, San Francisco i Los Angeles, a koszty pokrył baron Kuffner. Jednak krytycy wierzyli, że obraz artysty, który był teraz znany jako "Baronowa szczotki", był anachroniczny. Ta sekcja zawiera kilka zdjęć z tego okresu, z których niektóre zostały zrobione przez rosyjskiego imigranta Nicholasa Orloffa, który pracował jako szpieg KGB w Stanach Zjednoczonych w czasie drugiej wojny światowej, a także dla OSS, zwiastuna CIA.

To właśnie w tym okresie Lempicka powiedziała prasie amerykańskiej, że chce zrobić wystawę wyłącznie z obrazami rąk. Chociaż projekt ten nigdy nie miał miejsca, kilka jej obrazów z tej dekady powróciło do tematu. W rzeczywistości było to coś, co już odkryła w Paryżu w latach dwudziestych. W 1928 r. Raport w czasopiśmie VU wyjaśnił, ilu fotografów robiło portrety rąk, ponieważ wierzyli, że dłonie są instrumentami, które spełniają twórcze rozkazy umysłu. Godne uwagi obrazy rąk, które niewątpliwie dostrzegła Lempicka, były dziełem najważniejszych fotografów tamtych czasów: Laure Albin Guillot, Berenice Abbott, André Kertész i François Kollar, z których niektóre są zawarte w tej wystawie wraz z surrealistycznym obrazem Dory Maar z rękami.

Wizje amoureuses

Jedną z cech, które sprawiły, że Lempicka stała się ikoną transgresywnej i prekursorskiej nowoczesności, jest jej jawna biseksualność i miłość do niektórych kobiet, które dały początek jego wielkim arcydziełom.

Są to obrazy, które nazywała wizjami amoureuses i tym bliska trasa wystawy: kobieta, z którą utrzymywała związek przez dziesięciolecia, Ira Perrot, model Sa Tristesse z 1923 roku; Przygoda spotkania, Rafaela, model jej najbardziej erotycznego aktu, Piękna Rafaela z 1927 roku, olśniewająca w ciemnościach tła. Sapphijskie historie, zakazane uściski, takie jak obraz Młode dziewczyny, od 1930 roku, które są nakreślone na temat nowoczesności drapaczy chmur Nowego Jorku, dzieło, które nie było eksponowane od 1994 roku i które stało się głównym obrazem To pokazuje w Madrycie.